تو نیستی که ببینی چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است چگونه عکس تو در جان زندگی سبز است.
هنوز پنجره باز است تو از بلندی ایوان به باغ می نگری.درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها با آن ترنم شیرین با آن تبسم مهر ،با آن نگاه پر از آفتاب می نگرند.
تمام گنجشکان که در نبود تو مرا به باد ملامت گرفته اند، تو را به نام صدا می کنند! هنوز نقش تو را از فراز گنبد کاجِ کنار باغچه،زیر درختها ،لب حوض ،درون آیینه پاکِ آب،می نگرند.
تو نیستی که ببینی چگونه پیچیده است ،طنین شعر نگاه تو در ترانه من .
تو نیستی که ببینی چگونه می گردد نسیم روح تو در باغ بی جوانه من !
چه نیمه شبها که از پاره های ابر سپید به روی لوح سپهر تو را- چنان که دلم خواسته است –ساخته ام!
چه نیمه شبها وقتی که ابرِ بازیگر هزار چهره به هر لحظه می کند تصویر ،به چشم همزدنی میان آن همه صورت، تو را شناخته ام .
به خواب می ماند،تنها به خواب می ماند.چراغ،آیینه،دیوار بی تو غمگینند! تو نیستی که ببینی چگونه با دیوار ، به مهربانی یک دوست ، از تو میگویم ! تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار جواب می شنوم!
تو نیستی که ببینی چگونه دور از تو به روی هر چه درین خانه است، غبار سُربی اندوه، بال گسترده است ! تو نیستی که ببینی دل رمیده من به جزء تو یادِ همه چیز را رها کرده است.
غروب های غریب درین رواقِ نیاز، پرنده ساکت و غمگین، ستاره بیمار است! دو چشم خسته من در این امید عبث،دو چشم سوخته جان همیشه بیدارست .تو نیستی که ببینی!
(فریدون مشیری)